Plastiki to polska prapremiera najnowszej sztuki Mariusa von Mayenburga – niezwykle cenionego i chętnie wystawianego na całym świecie niemieckiego dramatopisarza średniego pokolenia. Znany jest on w Polsce z takich sztuk jak na przykład Ogień w głowie, Brzydal czy Kamień. Jego mocne, zaangażowane, a jednocześnie inteligentnie śmieszne dramaty stanowią ważny punkt do artystycznej dyskusji o otaczającym nas świecie. Nie inaczej jest w Plastikach – ostrej, przenikliwej i opowiedzianej z humorem opowieści, w której pobrzmiewają echa twórczości tak wspaniałych autorów jak Thomas Bernhard, Pier Paolo Pasolini czy Werner Schwab. Autor opisuje w niej współczesną rodzinę z niemieckiej klasy średniej: Michael jest zagubionym życiowo lekarzem internistą, jego żona Ulrike jest niespełnioną artystką i osobistą asystentką ekscentrycznego, bardzo modnego i pogrążonego akurat w depresji artysty – Serge’a Haulupy, a ich syn Vincent – przechodzącym okres dojrzewania nastolatkiem, który ogląda i poznaje współczesny świat poprzez obiektyw kamery. Przytłoczona nawałem pracy i nieradząca sobie z codziennymi obowiązkami rodzina zatrudnia pomoc domową – prostą, szczerą i twardo stąpającą po ziemi Jessikę Schmitt. Jej pojawienie się sprawia, że zastane relacje, układy i sojusze zaczynają się chwiać, a może nawet całkowicie zawalać. Jest ona zapalnikiem uśpionych konfliktów, obcym ciałem, które wymusza ruch i zmianę perspektywy, a jednocześnie wybawicielką z sytuacji pozornie bez wyjścia. Mayenburg niezwykle sprawnie, ostro i dowcipnie bada nasz dzisiejszy świat. Nakłuwa to co puste, obdarza ciepłem to, co słabe i odrzucone, ale też punktuje to co zepsute, sztuczne i zakłamane. Zabiera też bardzo interesujący głos na temat współczesnej sztuki i tworzących ją artystów. Nie boi się jej krytykować i wyśmiewać, jednocześnie szukając tego, co w niej ważne, wartościowe i kruche. Plastiki to lustro przystawione naszemu światu. Lustro wciągające i efektowne. Takie, w które nie chce się patrzeć i od którego nie można się oderwać. Prapremierę polską tego tekstu – na otwarcie Międzynarodowego Festiwalu Boska Komedia – przygotuje powracający po latach do Teatru im. Słowackiego (wcześniej zrobił tutaj Zdarzenia na brygu Banbury Gombrowicza i Płatonowa Czechowa) niezwykle ceniony, uhonorowany m.in. Nagrodą im. Swinarskiego, reżyser Grzegorz Wiśniewski. Ten specjalista od budowania na scenie gęstych, złożonych psychologicznie, niezwykle wysyconych emocjami i dialogujących z naszą rzeczywistością światów wydaje się być idealną osobą, by pokazać polskiej publiczności po raz pierwszy tak ciekawą, mocną i zaprawioną gorzkim humorem sztukę jak Plastiki.